Verscholen in een rustige straat tussen twee van de centrale stadsdelen van Kopenhagen, achter het oorspronkelijke brouwerijterrein van Carlsberg, ligt een kleine verzameling villa's en huizen die dateren uit de jaren 1800. In een rood bakstenen huis met twee verdiepingen woont Malene Lei Raben, schrijfster, advocate en tuinierster.
De tuin van Malene Lei Raben
Schrijfster, advocate en tuinierster
Malene verwelkomt ons in haar tuin op een warme en zonovergoten zomerdag. Een dikke meidoornhaag schermt Malene's tuin af van de straat en zodra we het houten hek openen en haar buitenruimte betreden, voelt het alsof we naar een andere wereld zijn getransporteerd. We worden begroet door een microkosmos van natuurlijke wonderen: kersen- en appelbomen en hoge acacia's staan verspreid tussen vaste planten in cottagestijl met een overvloed aan bloemen in een caleidoscoop van kleuren. Een moestuin biedt een scala aan eetbare lekkernijen: aardappelen, kool, uien, courgettes en frambozen, om er maar een paar te noemen. Een bostuin en wilde weide in miniatuur worden getemd door gesnoeide groenblijvende planten en buxushagen en een grindpad slingert zich een weg tussen de verschillende delen.
Malene begroet ons terwijl ze de toestand van de tuin van die dag opneemt. Terwijl ze ons rondleidt, wijst ze verschillende soorten bloemen aan en legt ze uit hoe sommige kleuren worden bepaald door kruisbestuiving met behulp van een sterke bijenpopulatie. Naast bijen zijn er ook veel insecten, vogels en zelfs vleermuizen. De laatste zijn nieuwkomers en iets waar Malene erg enthousiast over is. Ze vertelt hoe elke soort bijdraagt aan de algehele gesteldheid van de tuin – afgezien misschien van de invasie slakken. Met ontsteltenis roept ze uit dat ze de avond ervoor op bezoek zijn geweest.
"Voor sommige mensen is het onderhoud van een tuin een stressfactor. Maar voor mij is het een creatieve plek die helend werkt en geluk brengt. Het is mijn anker in de aarde."
Terwijl we met haar door het weelderige groen wandelen, plukt en knipt Malene met liefde van struiken en bloembedden totdat ze een armvol rabarber ter grootte van een kleine palmboom met zich meetorst. Glimlachend noemt ze het "Garden CrossFit" en we nemen plaats in de schaduw van een parasol onder het genot van wat fris en een kruik met een geurig boeket van verse wilde bloemen. "Voor sommige mensen is het onderhoud van een tuin een stressfactor", vertelt Malene, "Maar voor mij is het een creatieve ruimte die helend werkt en geluk brengt. Het is mijn anker in de aarde. De tuin groeit en laat mij groeien. Hoe meer tijd je doorbrengt in de natuur, hoe meer je leert – over biodiversiteit, over ecologie – en ook over schoonheid."
Het is moeilijk voor te stellen dat Malene, als zo'n gepassioneerde tuinierster, niet altijd zo vervuld was van de natuur, maar ze houdt vol dat ze, voordat ze twintig jaar geleden in Villa Albion kwam wonen, niet echt groene vingers had. Haar reis om een Havemenneske, of "tuinmens" te worden, wat de titel is van Malene's nieuwste boek, heeft zich ontvouwd tijdens de reis van haar leven: "Toen ik klein was, wilde ik operazangeres worden. Maar uiteindelijk ben ik in de voetsporen van mijn moeder getreden en advocaat geworden." Malene's CV bevat een indrukwekkende reeks spraakmakende functies, van advocaat tot COO tot Managing Director, bij verschillende grote mediabedrijven, terwijl ze ook optreedt als televisie- en freelance opinieschrijver. "Ik heb me gespecialiseerd in het faciliteren van het werk van creatieve mensen," legt ze uit. "Maar ik wilde zelf creatief zijn."
"Het is echt moeilijk om te schrijven als je wilt dat het waar, oprecht en goed is. Je moet trouw blijven aan je eigen stem. Je moet de schaamte en zelfkritiek loslaten."
In 2017 nam Malene de grote stap om haar comfortabele baan in het bedrijfsleven vaarwel te zeggen en haar droom na te jagen om fulltime schrijfster te worden. "Ik was mijn carrière in het bedrijfsleven echt beu. Als je ervoor kiest om een sprong in het diepe te wagen door een fulltime baan op te zeggen, zeg je status en zekerheid vaarwel en omarm je de onzekerheid. Het is alsof je een kind bent en opnieuw leert lopen. Maar ik ben er nooit zenuwachtig over geweest. In mijn oude leven was ik nerveuzer, omdat ik mezelf in een omhulsel stopte dat niet altijd paste. Je moeten aanpassen en hard en bazig moeten zijn – mensen ontslaan, dat soort dingen. Nu kan ik 100% mezelf zijn."
"Aanvankelijk was ik begonnen met het schrijven van een meer fictieve roman," vertelt Malene. "Maar ik moest het weggooien en begon helemaal opnieuw te schrijven. Het is echt moeilijk om te schrijven als je wilt dat het waar, oprecht en goed is. Je moet trouw blijven aan je eigen stem. Je moet de schaamte en zelfkritiek loslaten. Als je die dingen meeneemt naar je werkplek, heb je al verloren. Je moet aan je eigen kant staan. Ik heb een groot deel van mijn leven niet aan mijn eigen kant gestaan. De hele wereld kan kritiek op je hebben – maar dat moet jij niet op jezelf hebben. Je moet geloven dat jouw stem ertoe doet." Na de publicatie van haar eerste boek waarvoor ze veel lovende kritieken kreeg, ging Malene aan de slag met haar tweede roman. Maar toen kwam Covid, en zoals ze zo treffend beschrijft: "iedereen ging naar buiten." En zo werd het idee voor haar volgende boek geboren.
"De tuin werd nog belangrijker. Ik voelde me er veilig en midden in het leven. Ik kon daar vergeten dat ik midden in een wereldwijde pandemie zat. Ik kon maar niet begrijpen waarom het me zo aantrok. Dus ging ik zitten om uit te zoeken waarom. Hoe ga je van iemand die zijn eigen kamerplanten niet in leven kan houden naar iemand die al zijn tijd buiten doorbrengt? Het verkennen van het proces om tuinier te worden, de praktische en emotionele reis daarvan."
Malene's nieuwste boek is een nieuwe kijk op tuinieren. In plaats van het onderwerp technisch te benaderen ("Daar zijn er al genoeg van – en nog goede ook!"), besloot ze een tuinboek te schrijven dat je zou lezen als een roman. Malene onderzoekt de historische ontwikkeling en culturele betekenis van mensen en hun tuinen en observeert hoe onze relatie tot de natuur door de jaren heen is verschoven: "Tuinen zijn een middenweg tussen de stad en de wilde natuur. Vroeger gebruikte je tuinen om je af te schermen tegen wilde dieren en vijanden, maar tegenwoordig gebruiken mensen ze om zich af te schermen van een moderne wereld – van lawaai, de stad – en om wilde dieren te beschermen. Vandaag de dag zijn we vervreemd van de natuur. Maar in de tuin dompel je jezelf onder in de natuurlijke wereld en ontdek je dat wij mensen gewoon een deel van de natuur zijn."
